Lodos yelinin hınzır sesleriyle gözünü açtığın yerkürede, ağlıcaklı bir kar tanesisin sen. Tane olman, deste ve düzine bütünlüğü açısında yerli olsa da senin tekilliğin bu çoğunlukta bile yalnızlık aslında. Her tuttuğun yer göçmekte ve her dayandığın omuz çürümekte bir nev-i ve yineden bir nev-i lodos yeliyle erimek ince ince.

Güneşsiz bir günün kar tanesisin sen. Soğuksun amma velakin bu soğukluk yalnızlığının soğukluğu ve bu soğukluk hayra alamet değil. Yanı başından geçen aracın üstünde biriken kar tanelerine inat, sen yerdesin. Ayaklar altındaya bir yakın, kanalizasyondan bir adım ötede. Şansın varsa ve erirsen, karışırsan denize o zaman belki bir umut, bir soğukluk ve sonradan tekrardan gökyüzü ve ötesinde kar tanesi Dünyayı kaplayan. Olursan en büyüğü, keyfin keyif.

Çocuklar bir yakınken sana, seni alıp bahçe sebzelerini de kullanarak adam olmayanlara inat, senin biçiminden adam yapıyorlarsa ve adına kardan adam koyuyorlarsa o zaman öpülesi olan sensindir. Sıcaklığın bilmem kaç eksisindeyken hava, yanında suyu bulunmayan bir çobana, yaşamak için su oluyorsan da kıymetlisin gözümde.

Kısacası araftası şu yerkürede. Arafta olan bir kar tanesi gibi, ya umut olursun-hem kendinin hem de kendin gibilerin- ya da Dünyanın benzer köşesinde bulunan kıymeti hadiselerle bilinen bir nev-i arada kalan olursun. Lodosta varsa ve sen güneşe kalmadan erirsen şahet o zamanda gitmekle kalmak arası bir yerde, başkasının koltuk numarası olursun. Olursun dedim ya. Şimdi sen hakkaten olursun. O zaman sana arafiyet, bana ve benim gibilere de afiyet olsun.