Ben çocukken daha çok gülerdim, çünkü o zamanlar enflasyon yoktu. Enflasyonu anlatan yeÅŸil dinazor görünümlü canavar ÅŸeklini bile görmemiÅŸtik o zamanlar. Varsa yoksa tek yeÅŸil dinazorumuz barney idi ve o da o zamanlar güler, eÄŸlenir, kaykayıyla çoÅŸar, kaçardı. Yıllar geçti, barney’de yaÅŸlandı, bizde.

Ben çocukken daha çok gülerdim, çünkü beni “ce-eee” saçmalığıyla güldürmeye çalışan benim 3 katım büyük adamlar, kadınlar vardı. Bunların içinden bazı adamlar beni havalara fırlatıp, oldukları yerde döndürürken; bazı kadınlar da yanaklarımı sıkıp acıttıktan sonra, yüzümü güldürmek için mahkeme yüzlü hallerini eçiÅŸli büçüşlü ÅŸekillere büründürdüler. Onları öyle görünce aÄŸladım. O zamandan sonra da kadınlarla aramı hiç iyi tutamadım. Bir kiÅŸi dışında. Hayatımı anlamlandıran o kiÅŸiyle tanıştıktan sonra da zaten kadın-erkek ayırt etmeden önce insan olmayı öğrendim, sonra da baÅŸka kadınlardan medet ummadım.

Ben çocukken daha çok gülerdim, çünkü uzun simitler vardı o zamanlar, tanesini 10 kuruÅŸa alıp, 5 kuruÅŸa da ayran kapattığımız. Artan parayla da biriktirilip ateri kaseti alınan dönemler ve birbiriyle ateri kasetini paylaÅŸtıran dostluklar vardı. Gün geldi, bizim kasetin içiyle, kendi kasetinin içini deÄŸiÅŸtirmiÅŸ dostluklar kurulmaya baÅŸladı, e bizim yüz de hafif hafif solmaya baÅŸladı. Ama bizler çiçektik ve okul sıralarında günebakan gibi durup öğretmeni dinlemeyi pek iyi becerirdik, içimizdeki çoÅŸkuyu içimize atarak, ele yediÄŸimiz 100cm’lik cetvellerle kavallar çalıp, güldük eÄŸlendik o zamanlar. hoÅŸbeÅŸ ettik. karamdı aÅŸkım, hakan peker söyledi biz tekrar ettik.

Ben çocukken daha çok gülerdim, çünkü o zamanlar gülmek esnafın mimiÄŸiydi. Sonra yıllar geçmeye baÅŸlayınca esnaflar gülmekten çok somurtmaya baÅŸladı. Terzi rıfkıyı gördüm bir gün, böyle beyaza çalmış yüzüyle dikiÅŸ makinesinin üstüne kapanmış yatarken dükkanının camına vurdum. Hiç ses etmedi. Bende içeriye girip, “Rıfkı amca annem ÅŸu yastığı gönderdi, ÅŸura yırtılmış mı ne?”, derken bedeninin oturduÄŸu sandalyeden düşününü gördüm. Ölümle o zaman tanıştık, gülmekten biraz önce, diÄŸer esnafın yüzünde.

Ben çocukken daha çok gülerdim, çünkü galatasaraylı sabrinin ortası, durakta otobüs bekleyen yaşlı bir kadının kafasına gelip, beyin kanaması yaratmamıştı hiç bir insanda. Futbol o zamanlar benim için önce mahalle takımı, sonra da milli takımdı. Mahalle takımında önce gol atar, sonra da kaleye geçip, kaleci oyuncu olurdum. Golü attıkça gülümser, eğlenirdim. Gollerden ve maçtan sonra da dayak yememek için deplasmana gidilen mahalleden topuklamasına kaçardık, o zamanlarda da yavaş yavaş ne zaman gülünür, ne zaman gülünmez eğitimini almaya başlamıştık.

Ben çocukken daha çok gülerdim, çünkü yokuşun ucundaki evde oturur, kar yağınca yokuşu popomun altındaki bir torba ya da karton ile kayarak inerdim. Enfes bir keyifti, dil dışarı da yüzde gülme efektiyle donmuş mimikler ve de burundan çıkıp, yüze yapışmış sümükler yer alırdı. Şimdiler o ev hala bizim evimiz ama bu eşek cüsse ile kaymayı denemek, bizim pederin mahalledeki itibarına zarar verir, yoksa yine yaparım kanımca, niye çekineyim?

Ben çocukken daha çok gülerdim, çünkü saftık o zamanlar be. Aynanın karşısına geçip, kızları etkileyeceğim diye numaralı bakışlar atardık, cebimizde zıt pıt ulaşılmamızı sağlayan cep telefonundan yoktu, okula giderken kahvehaneye uğrayıp sıcak çay içerdik, şimdilerde işe gitmek için koşturuyor, patron gece ararsa diye o dünyanın en saçma aleti, cep telefonunu açık bırakır olduk. Bir de e-posta(mail) da yanaştı yanımıza. kağıt yok, kalem yok, resim var, görsel var, telefona da geliyor artık onun da dibi, şişe dibi gibi bulanık ama o da var hayatımızda.

Neyse ya, ben çocukken daha çok gülerdim, çünkü sabırla yazıları okuyan ve okudukça yüzlerinde gülücükleri konuk eden kiÅŸiler vardı. Bunların etrafta olduÄŸunu da bildiÄŸimden bolca yazıp dururdum o zamanlar. Lisede edebiyat öğretmenimi iyi güldürdüm mesela, onun o hallerini kompozisyonumu okurken görüyordum ve bende gülüyordum ama gel gelelim notumu 70 olarak görünce de yüzüm asmaya baÅŸlardı, içtendi asıntılar, hocaya hiç çaktırmadan gülmeyi hep tercih ettim. Ben çocukken çok gülerdim iÅŸte, büyünce aÄŸlama duvarlarıyla tanıştım ve hepsinin de üzerine ÅŸu notu yazıp oradan uzaklaÅŸtım: “Bunu yazan tosun, aÄŸlayana da okuyana da kosun.”