Uzun süreli yalnızlıklar sarmıştı içinde bulunduÄŸum ÅŸehri. Yedi kapısından girilen ceddin en giriÅŸimli ÅŸehrinde popülasyon artıkça yalnızlaşıyorduk da. Dışarıda yaÄŸmur yağıyordu ve yaÄŸmurun sokakları fethettiÄŸinden beri, Fatih Sultan Mehmet’in yaptığı fetihin pek bir manidarlığı yoktu insanlar için. Yeni alınan montlar çıkmış her türlü kılık-kıyafette insanın dolandığı, çoÄŸu zaman bu insanlarında insanlıklarının zorlandığı bir yerde karayele yakın bir rüzgar çalmış, yaÄŸmurla beraber her yanım ıslanmıştı.

Kurumak zordu bu şehirde ve ben küçükken kurumak için sobanın yanına sıvışır, annemin gözünün içine muzurca bakar, battaniyeye katık bana sarılmasını severdim. Anneme selamlar olsun ya; ruhu da şad olsun.

Ben küçükken yine muzur gülücüklerimi bakkal Recep amcaya da yapardım. Çok muzurca gülersem o da bana, tabiki “Kinder Sürpriz” yumurta vermese de ve de verdiÄŸi ÅŸey çoÄŸu çocukta sürpriz etkisi yaratmasa da, küçük bir oyuncak araba idi. Bu oyuncak arabalar Recep amcada bolca olduÄŸu için bakkal Recep amcaya aynı zamanda otomobilci Recep amca da derdim.

Biraz büyüyüp panayırlarda, annenin babanın elinden kurtulup karambol ÅŸekillerde insan içinde dolanmaya baÅŸladığım yıllarda Recep amcanın o kadar arabayı nasıl bulduÄŸunu fark etmiÅŸtim. Yüzümü güldüren arabaları poÅŸetle satıyorlardı ve muhtemel “kanserojen” dedikleri maddelerle sarılıydı oyuncaklar, çünkü oldukça ucuzdu. Fakat çocuktum ve de çocukluktan beri yolda yürüyen insanların yaÅŸamanın kıymetini bilmeli, gülmeli inancıyla büyüdüğüm, içime böyle bir tohumu serpen güzel bir aileye sahip olduÄŸum için, hayat; o anda yaÅŸadığın kadardı ve gerçekten o oyuncakların hayatımın anlamlı yanlarıydı.

Ben küçüktüm hayat ve ben küçükken pamuk helvayı satan mavi gözlü, esmer tenli Çingene, ben büyüyünce de yüzünde çizgilerle ve gözlerindeki keskin mavilikle oradaydı. Belki memleketin dinmeyen rüzgarları onun üzerindeki bir çok paltoyu eskitti ama pamuk helvayı elime tutturuş şekli ve şen yüzü tıpa tıp eskisi gibiydi.

Ben küçüktüm hayat ve benim siyah ilkokul önlüğüm ben büyüyünce ihtiyacı olur diye baÅŸka küçük bedenlere oturdu. 7 yaşındaki çocuÄŸun bünyesini gaza getiren ve adına “baÅŸarı” dedikleri kırmızı kurdeleyi de o yıllarda aÄŸzımda emip, buruÅŸturmuÅŸ ve tarihe karıştırmıştım. Bir gün ilkokul ya, anısı olsun diye, tebeÅŸir tozunu fazlaca yutmuÅŸ olmalıyız ki; bünye cayır cayır, ateÅŸ tavan hastaneye gitmiÅŸ, sonra da “penisilin” tadını bünyeye katmış eve dönmüştüm ya, küçüktüm ve benim hayatım orada öylece kalmalıydı diye düşünürdüm.

Annem yanı başımda, yapabileceğin nazın hepsine katlanık durmuş, bir gram itiraz etmeden sevdiğin yiyeceklerle yanına gelir, bir eliyle elimi tutar bir eliyle ateşime bakar, bir eliyle de gönlümü okşardı. Evet, benim annem üç koldan, elden bana sarılırdı.

Ben küçüktüm hayat ve ÅŸu anda yaÅŸadığım ÅŸehre ilk adımımı attığımda annem hastaydı. Annemdeki, yüz binlerin hesaba dahil olduÄŸu nadir hastalık nedeniyle, milyonların ev sahipliÄŸini yaptığı bu ÅŸehirde hastaydı. Kiminin yavuklusuna kovuÅŸmak için can attığı yollarda, ben otobüsün camından uzaklara bakar, felaketlerden uzak yaÅŸamak için tanrıya dua ederdim. Çünkü ben küçüktüm ve küçüklerin duası her daim kabul görürdü tanrı katında. Sahi adalet deÄŸildi bu ya, neyse…

Ben küçüktüm hayat ve sana bu mısraları yazarken, aslında hayatım içindeki bir güzellikte göründü gözüme. Kalbimden çıkıp gözüme yanaştı, sıcacık ısıttı yüreğimi ve yalnızların şehrinde yamacımda sıcaklığını hissettiğim, kokusunu benliğime kattığım güzel bir kadın çıktı karşıma. Annem değildi ama ben küçüktüm bir zamanlar ve bu sıcaklık ve sevgi, bedenimi ısıtan sobanın sıcaklığından bir fazla, yeri dolmayacak sevgileri anlatırcasına da anlamlıydı benim için. Kalbimin önemli odalarından birinde bu sevgi yaşamaktaydı.

Ben küçüktüm hayat. Ve sonra büyüdüm, ee ne oldu? Onu da baÅŸka zaman yazarım…