Eski bayramlardaki gibi araba yolculukları ve sonrasında öpülen, kimisi tanıdık kimisiyle ilk kez karşılaşılan eller. Yıllar önce, el kadar iken, özlenilmeyecek anılar ve görüntüler, yıllar sonra bir ayna karşısında oturup kendine bakarak, yüzündeki her bir çizgi ve belirtinin anılarıyla beraber akla gelince, eski bayramların çağrışımlarını da düşünmeden edemiyor insan. Sahi düşünür mü insan? Ne zamanlarını düşünür?

Şimdiki araba yolculukları manidarlıktan öte ebeveynlerin, çok kişi trafikte dikkatli sürmek gerek, zamanında olamayacağız, gibi sıkıntılarıyla dertli geçiyor sanki, belki büyüyünce adama öyle geliyor, velet boyutta olsam belki de küllem iplemeyeceğim bu durum şimdi çağrışımlarla geliyor. Bir başka ebeveyn sıkıntısı da, bayramda önce size mi bize mi gideceğiz, oluyor? Kime gidersen git, sonuç değişmese de öncelikli olarak gidilen taraf her daim diğer taraftan bir adım öndeymiş gibi de görünebiliyor, ne kadar da tuhaf şeylere takılıyoruz, galiba çok boş zamanımız var diye düşünüyor insan. Sahi düşünür mü insan?

İttir kaktır geçirilen zamanlarda, kazanılan üç kuruş para ile çocukların yüzünü güldürmek için sıkı bir pazarlıkla ama satan kişinin de hakkını yemeden alınan elbiseler, temiz kıyafetler şimdi de çağrışım yapan. Genç erkek ise oğlan büyümüş, delikanlı olmuş; genç kız ise de kızda pek güzel, evlilik zamanı gelmiş gibi yorumların el öpmelere ek olarak sürüldüğü yıllar. Sahi o zamanlarda 14-15 yaşındaki kızlara ve erkeklere ne kadar çok evlilikle ilgili sublingual çağrışım yapılıyormuş, kendi çocukluğuma ek bazen okuduğum eski yazım tarzlı kitaplarda da bunlara rastlıyorum. Bu kötü bir şey değil. İnsanlar çocuklarını her şeye hazırladıkları gibi, genç yaşlardan itibaren evliliğe de hazırlıyorlar, şimdilerde ne oluyor sanıyorsunuz, bu görüntüler eski yerlerde, küçük şehirlerde yine devam ediyor ama büyük şehirlere ne demeli? Tek arkadaşın sensin, moduyla hiç kimseye de güvenerek ilgi duyamadan geçiyor zaman, evdekilerde uzaksa hele, o zaman bu hazırlık iş, güç ile beraber iyiden iyiye olmuyor, yemiyor yani, sonra insanlar hazırlanmadan gömülüyorlar evlilik denilen hayata, gömülmek dediğim yapamıyorlar, ah keşke yapsalar, ama çocuk değil, yuvalarını önce yapsalar diye düşünüyor insan. Sahi düşünür mü insan?

Bayram sabahı uyanılır da erkenden, büyüklere katık köy meydanına yakın o büyük camide bayram namazına durulur, namaz sonrası da en büyükten küçüğe sıralanan grubun elleri öpülür, bir kese gülücük atılır, küçüksen cebine köyün böyük adamları iki üç bir ÅŸeyler koyar, sende ömrü hayatında gün görmemiÅŸ bir çocuÄŸun günü görmesi gibi sevinirsin, sonrasında evde hazırlanan o enfes kahvaltıyı tüketirsin, hep bir telaÅŸe vardır bayram sabahlarında, geliyorlar, bizde onlara gidelim niraları ve kahvaltı sonrası giyilen temiz ayakkabılarla, kıyafetlerle diÄŸer evlere gidersin, kavgalı bile olsan gidersin o gün ve de çok güzel olur, genelde kavgayı evin adamları yaÅŸadığı için ev ahalisinden diÄŸer geri kalanlar olayın dinmesi için oldukça içten ve sıcak olurlar, senin surat asıklığında o içtenlikte karışır gider geçmiÅŸ zamana ve tekrar yüzler güler. Kahveler, çaylar, ev baklavaları höpletilir midelere. O da yetmezmiÅŸ gibi her evde yediÄŸin ÅŸeker mamülü ürünler nedeniyle mide ÅŸiÅŸer, gözler kapanır, bir uyuÅŸukluk çöker insan üzerine. Sabahki canlılık ve telaÅŸe, öğlenin ilk saatlerinde uykuya dönüşür, yorgunluk yapar baklavalar. Tam o sırada, biri çıkar der ki: “haydi kızım, oÄŸlum, amcana göster nasıl dans ettiÄŸini? Okulda öğrendiÄŸiniz o ÅŸarkıyı söyle?” ve benzeri cümleler içtenlikle çıkar ağızdan, evin küçükleri de kimi zaman utanır, kimi zamanda ÅŸov yaparlar oturdukça yer kalmamış, içtenlikle içi dolmuÅŸ o büyük salonun ortasında. BaÅŸka bir çocuk da daha önce öğrenmemiÅŸ olsa da yapar o çocuÄŸun hareketlerini, aynısını taklit etmeye çalışır, alkış kopar o anda, bir alkış orjinal gösteriye, baÅŸka bir alkışta taklitçi ufaklığın o temiz kalbine. Uykulu gövdeler, ÅŸenlendikçe kahkaha atmaya baÅŸlar, ÅŸeker meker kalmaz o anda, uyku hali, yorgunluk geçer gider kapının önünden. Aile kalır içeride. Küçük ÅŸeylerle mutlu olmaya devam eden aile, umarım da mutlu olmaya devam eder o aile. Binalar arası bayramlaÅŸma kenara, ağırlar arası, köyler arası bayramlaÅŸma daha lezizdir diye düşünüyor insan. Sahi düşünür mü insan?