KuÅŸ seslerinin cıvıldaÅŸtığı bir sabahtan, kedilerin kavgasıyla uyanmak gibi toksik bir etkiyle kalktım senden sonra ki sabahlar. Karşı dairede ki yaÅŸlı amca seni sorduÄŸunda nedensiz kem küm ediÅŸlerim konuÅŸma sonunda beni bir hayli sinir etse de sonradan farkettim ki, senden sonra kaçışlarımda ÅŸu Dünya‘da sensiz oldu.

Ä°lk maaşımı aldım ve konuÅŸtuÄŸumuz gibi bütün parayı en küçük kağıt paralar olucak ÅŸekilde bozdurarak yastığın içine iliÅŸtirdim; sanıldığı kadar “Var yemez amca” sefasını bünye de çekememiÅŸ olsam da ve boynum sabaha kadar tutulmuÅŸ olsa da, senden sonraki sabahlar ben eksiklerimi bozuk bir ruh haliyle sensiz olduÄŸuma sürdüm de öyle çıktım iÅŸin içinden…

Manidar bakışlarla süzdüm durdum etrafı, o kadar donuk ve dalgın bakar olmuÅŸum ki; bir gün yürümekte zorluk çeken tanımadığım bir teyzenin “Yavrum ne oldu ah…” sorgu sualine tutuldum; dilimin ucunda adın ve sana suçlamalarım var iken teyzenin “Ah gençlik… GençliÄŸinin farkında ol!” tümcesiyle bambaÅŸka ÅŸeyler tattım senden sonra… Çok fazla toyduk ve seninle beraber ve senden sonra ki sabahlar, bu toyluÄŸa hayret ederek; birbirimize katamadıklarımızı, birbirimizden götürdüklerimizi “Nasıl olur?” merakıyla düşündüm durdum.

Boş kalan çerçevelerim oldu senden sonra ve sonra ki sabahlar bu çerçevelerin üstündeki tozları nizami ölçü ve zamanlamalarla bir güzel alıp senden kalmış eskinin tozlarını ciğerlerime çektim; seni çekermiş gibi ve senden sonra ki her sabah.

Birlikte oturduÄŸumuz ikili koltuÄŸu üst katta ki öğrenci çocuklara verdim senden sonra ki bir sabah. Ä°kili koltuktu adı üstünde olan ve ben artık tekildim, öyle düşündüm de verdim. Ä°ki gün sonra da çocuklara rica edip, bahane uydurmayı beceremeyerek, koltuÄŸu tekrardan aynı yerine geri koydurttum; hem evlerine taşıttırdım koltuÄŸu, sevinç yaÅŸattım; koltuÄŸun aynı yerde öylece durduÄŸunu görünce de kendi kendime hüzne boÄŸuldum ve senden sonra ki hiç bir sabah, gün, ay, yıl; o koltuÄŸa ne kendim oturdum ne de baÅŸkasını oturttum…

Sen yoktun ve senden sonra ki sabahlar bu acımsı, kerkik duyguları içimde hissederek gözlerimi açtım ve her gün baktım körüklü sobaya… O, yanmıyordu ama ben senden sonra ki sabahlar dilim, dımağım kururcasına yanıyordum… Sen yoktun ve senden sonra hiç bir sabah; güneÅŸ, seninle baktığımız gibi gözleri büyüleyen güzelliÄŸiyle doÄŸmadı, farklıydı sen yoktun ama hikayesinde Sen‘in olduÄŸu baÅŸka birileri vardı, onların sabahları; onların günleri de senden sonraydı…