Kaldırımı bozulmuş sokaklarda, bardaktan boşalırcasına yağan yağmurun altında öylece durmuştu. Daha az önce koşarak kaçtığı, karanlık koridorlarıyla labirenti andıran o evden, elinde beyaz bir mendil ve çakmakla çıkmıştı. Çok da yakındı bu içinden çıktığı, kaçmak zorunda kaldığı zamanlardan, karanlık evden. Çocuktu. Yağmurun altında elinde kalakalmış bir mendil ve çakmakla beraber ufka bakarak öylece duruyordu. Etrafında onsuzmuş gibi geçen bir hayat, öylece dururken bile durmuyor, bilinmedik görülmedik diyarlarda kim bilir neler oluyordu? Çocuk buna takılmıştı. İçinde olduğu durumun getirisi yağmur damlaları bu ürkek çocuğun yüzünde tokat atarcasına şiddetlenerek düşüyorken, çocuk yalnızca masumiyete takıldı.

Elinde tuttuÄŸu bir paket mendille, bu Dünya‘nın “Bir dünya bırakın biz çocuklara!” diyerek haykırdığı ve kahretsin ki bırakılmayacak kadar pisleÅŸmiÅŸ, kirlenmiÅŸ ÅŸu Dünya‘nın, neresini ne kadar temizleyebilirdi ki? Bunu düşündü…  Dedesinin ona emanet ettiÄŸi ÅŸu güzelim ÅŸarkının üstüne, o hangi ÅŸarkıyı söyleyebilirdi, söylesinler diye ondan sonraki çocuklara, hangi ÅŸarkıyı yazabilir ya da ezberleyebilirdi? Bunu düşündü… Uzaklardan gelen yaÄŸmur damlaları minik bedenine düştükce, önce elbiseler çocuÄŸun vücuduna yapışır gibi oldu;  sonra da düşünceler kalbinin etrafını sarmış onu ve hızlı atan kalbini taÅŸlaÅŸtırırcasına sıkıştırıyordu. Kalbi aÄŸrıdı…

Elindeki çakmağı alıp, orada her ÅŸeyi yakmak yıkmak istedi sonra… AÄŸrıyan kalbinin getirisi bir cümleydi bu. Kalbi ona diyordu ki, yak bu küreyi, kötü diye gördüğün her ÅŸeyi yak! Korkma…

Korkmuyordu… Bir iki adım ileri attı kendini, uzun süre yaÄŸmurun altında kalıp bir iki adım yürüyünce, başında birikedurmuÅŸ damlaları gördü gözleri. BulanıklaÅŸtı sonra her ÅŸey… Elindeki çakmaÄŸa baktı… Koca bir Dünya‘yı insanoÄŸlu-kızı olarak hayvanca kullanmışken, büyüdükçe içindeki çocuktan çokca uzaklaÅŸmış, diplomatikleÅŸmiÅŸ insanların kavgalarında Dünya‘nın dedikleri çocuklar harcanırken; elindeki bu çakmakla ne kadar ÅŸeyi yakabilirdi? KeÅŸke her ÅŸey bir resim olsa ve o anda çakmağına sarılsaydı, bir aleve kararıp tozlaşıcak bir resme baksaydı keÅŸke…

Duraksadı… Ve…

KötüleÅŸen Dünya‘nın da duraksamasını bekledi…

Olmadı…

Ãœmit etti…

Damlalara maruz kaldı…

Umut etti…